Technische ellende!
Martinique
Maandag 25 Januari 2010,
Het "even" water en diesel tanken in de vissershaven van Barbados veranderde in een onverwacht hartverwarmend afscheid!
Ondanks dat we, voor ons gevoel, de afgelopen paar weken op ons zelf hebben geleefd hebben we toch een positieve indruk op het eiland achter gelaten.
Aangekomen bij de tanksteiger stond Rose verrast op ons te wachten om de lijnen aan te nemen; ,,Are you still here? You love the island, i told you!! Where is little Anna Sophie!" was haar eerste enthousiaste reactie.
Een altijd lachende visser kwam direct de steiger op om even gedag zeggen...tegen Trix, hij wil haar dolgraag meenemen voor zijn dochter. Tijdens het tanken ben ik nog even een stuk Mahi-Mahi op de vismarkt gaan halen voor onderweg (we hebben nog te weinig zelfvertrouwen; wie weet vangen we niets onderweg!) Al snel komt Meisha op me af en is blij me weer te zien en stelt zich voor aan haar broer die ook op de markt werkt, heel toevallig de man die me net de vis heeft verkocht, een aardige gast, ook ontmoet ik de man die elke dag enthousiast langs voer op de ankerplaats en altijd vrolijk zwaaide, leuk dat ik hem nu toch nog even spreek, ik bekijk zijn indrukwekkende vangst, hij duikt enorme zeeslakken op, de schelpen zien er fantastisch uit, hij legt me uit hoe hij ze vangt, maakt er een open en laat me een stukje proeven, het smaakt verrukkelijk, zout en zoet tegelijk, hij vraagt me Jack ook nog even langs te sturen, dat doe ik en als hij terug keert aan boord is hij drie slakken, schoon gemaakt en al, rijker waar hij absoluut niet voor mocht betalen, tevens is de halve visvloot zijn beste vriend geworden.
Op het punt dat we willen vertrekken komt Meisha nog aan lopen, ze heeft voor ons als cadeautje "het gereedschap" om de Mahi-Mahi te fileren, een goed mes met de uitleg plus spullen om hem scherp te houden en een speciale handschoen om de huid eraf te trekken, ze vindt het enorm jammer dat we vertrekken, overmorgen is ze jarigen met tranen in haar ogen had ze gehoopt dat we haar feestje mee zouden vieren, mijn hart is er goed genoeg voor om te blijven, helaas zijn we al uitgeklaard en moeten we vandaag het eiland verlaten, we zouden eer kunnen inklaren, maar het in-en uitklaren bij de douane heeft 2 maal 2 uur in beslag genomen en we moeten echt verder richting St Maarten, er moet nog veel gebeuren voordat Manou en Austin komen, jammer dat we het niet eerder wisten en dat we weer op de klok moeten kijken, dat is nu net iets wat we niet meer wilde, maar tijd is iets wat blijkbaar bij het leven hoort en het erge is; je hebt altijd tijd te kort!
Na het losgooien in de haven gaan de zeilen op. Er staat een lekkere bries, Oost kracht 4 a 5, de Modesty is in haar sas, ondanks een erg vuil onderwater schip glijd ze, met een bakstag wind, door het water heen met zo'n knoop of 7 a 8, heerlijk. De Aap zou bij kunnen, maar we hebben geen zin om hem "helemaal" op te tuigen....is zeker 5 minuten werk! haha, we vinden het helemaal prima zo! Jack zegt nog dat we dit hadden kunnen hebben tijdens de oceaan oversteek, maar ik zie het positief in, als dat zo was geweest hadden we er nu vast niet zo van genoten
Dinsdag 27 Januari 2010,
De nacht wordt mooi verlicht door de maan, wat is het weer genieten om op zee te zijn, de stilte, het alleen zijn. De wachten gaan ook snel voorbij. In aanvang rekende ik uit dat we de vandaag vroeg in de middag zouden aankomen, Jack zei al dat het veel vroeger zou zijn, hij had gelijk, 
om 6 uur varen we de baai al in die we in gedachten hadden, aan de zuidkant van Martinique, Basin de Marin, een zeilers walhalla volgens de boeken en dat klopt! Het begint enorm te hozen als we de baai invaren, hebben wij weer!
Zien we het goed....er liggen hier wel honderd? tweehonderd zeilboten? het zou me niet verbazen als het er meer zijn! Ook komen we nog aardig wat schepen tegen die de Orkaan van 2 jaar terug niet hebben overleefd.
Gelukkig is de baai groot genoeg op wat gemene ondieptes na. we gaan halverwege de baai liggen, wel een eind varen met de bij-boot maar zo kunnen we veel ketting steken zonder zorg dat we te dicht bij een andere boot liggen, met andere woorden; ik kan lekker slapen! En moe zijn we, de afstand is net een rot afstand, 1 nachtje op zee betekend de volgende dag de hele dag brak zijn, dat doen we dus niet meer, het worden van nu af aan dagtochten of een echt lang stuk varen, want met 2 of 3 nachten op zee ben je net zo moe als met 1 nacht. Jack belt direct de dealer van het aggregaat op, de monteur is toevallig vandaag in Marin en om 1 uur kan Jack hem op de wal oppikken, het blijkt een kundige en correcte jongen te zijn, precies wat we nodig hebben, hij neemt aan wat Jack al gechecked en vervangen heeft en gaat doelgericht op zoek, het blijkt helaas geen lullig probleem. Tijdens het plaatsen van het aggregaat heeft Jack er lang over nagedacht hoe hij het best neergezet kon worden, helaas had hij net iets hoger moeten staan,maar ja die ruimte is er niet, door ruimte gebrek moest hij compromissen stellen, nu is de uitlaatslang zodanig dat er bij zware schommelig van de boot toch water terug kon slaan, dat is gebeurd, waarschijnlijk tijdens de tocht naar Madeira en op Madeira, notabene toen we ten anker lagen, daar stond zo'n deining dat hij heeft staan "pompen" er is misschien hooguit een vingerhoedje water in de kop gekomen, maar genoeg om de pijp aan maarten te geven! De hele kop moet eraf, we spreken af dat Jack het zelf doet, dat scheelt een hoop arbeidsloon.(achteraf is de eigenaar van het bedrijf daar niet content mee) We brengen hem dan zelf naar Case Pilote waar de werkplaats is. Daarna gaat hij naar een fabriek waar ze de kop zullen reviseren
Woensdag 26 Januari 2010,
Na het ontbijt gaan we aan we aan wal, Trix is in heaven! na 1,5 maand kan ze eindelijk echt haar te korte pootjes strekken! In de dingy is ze niet te stuiten, we gaan er vanuit dat ze door haar onbehouwen gedrag te water zal gaan, maar ze heeft goede zeepoten gecreëerd de afgelopen tijd en houdt het droog! Wat zijn we blij voor haar, voorlopig even geen Brits georiënteerde eilanden meer voor ons hondje! Aangekomen in de haven weten we niet wat we zien, er is een aanlegsteiger voor dingy's, Zaterdag Amsterdam Centrum is er niets bij! Wat een volle parkeerplaats, we moeten zoeken voor een plekje! 
Je merkt ook dat je op een Frans eiland bent, het is een echte zeilnatie, alles hier is geënt op de zeilers, zowel voor de schepen in de haven als ten anker, heerlijk is dat. En er zijn goede nautische winkels om spullen te krijgen, in veel boeken lazen wij dat zodra je Europa verlaat je heel moeilijk aan spare-parts voor je schip kon en dergelijke kon krijgen, nou we hebben nu 2 eilanden aangedaan, Barbados was redelijk is zijn spullen en hier kan je echt alles krijgen, sterker nog, spullen die we in Nederland niet kunnen vinden liggen hier in de schappen,wat een heerlijkheid! Ook ligt hier de Cub van de spiboom gewoon in de schappen, dat was het laatste waar we op gerekend hadden, dat zou in NL bestelwerk zijn geweest.
Ook de supermarkt is een zaligheid (volges de boeken is dat ook na Europa niet meer het geval!). Ook deze heeft speciaal een aanlegsteiger aangelegd voor de dingy's, eenmaal binnen voelde ik me een kleinkind in een snoepwinkel. Ongemerkt mis je toch bepaalde dingen als je lang van huis bent, bijvoorbeeld een moderne schone en goed gevulde supermarkt! Ze hebben hier alles, veel mooie verse groentes, lekkere kazen, worsten noem het maar op, we nemen nu even alleen wat mee wat we nu nodig hebben (maar ja we zijn gretig geworden door alle lekkere dingen die we zien en het zijn twee grote tassen vol geworden) van de week gaan we terug om de bulk in te slaan, want we hebben o.a. weer veel water wijn en biertjes nodig
Donderdag 27 Januari 2010,
We gaan weer anker-op, we moeten naar het dorpje waar het bedrijf is die de generator hopelijk gaan maken om de kop van de motor af te leveren, het is zo'n 20 Mijl varen, de windhoek is super, eenmaal uit de baai gevaren wordt het feest, we vliegen langs de kust. 
Al snel moet er minder zeil op want er zitten enorme windvlagen tussen, uiteindelijk staat er een puntje Genua op (voorzeil) en de Bazaan (achterste zeil), de boot is goed in balans en het is genieten geblazen, Na 2,5 uur zijn we er helaas al! Dat is een nadeel van hard varen, voor je het weet ben je er! Vlak voor de haven zie ik vanuit mijn ooghoek iets roods, ik kijk beter en zie in de verte een klein open vissersbootje met twee mannen wapperend met rode lappen aandacht vragen, we varen naar ze toe, het blijkt dat de motor niet meer werkt en we slepen ze naar Case Pilote, het plaatsje waar wij moeten zijn, de heren zijn gelukkig want het blijkt dat er heel wat schepen gepasseerd zijn voor iemand ze zag, en ik moet zeggen dat toevallig mijn oog op hen viel, dit zet ons ook weer aan het denken wanneer we met de dingy varen, wat heb je nodig in het bootje....marifoon op zeker, we hebben er al vuurpijlen in, maar die rode lappen zijn zo gek nog niet!
Eenmaal ten anker gaat Jack direct naar de werkplaats die aan het haventje ligt, hij ontmoet daar de eigenaar van het bedrijf en het ijs is direct gebroken, het blijkt dat hij vervelende zaken heeft gehad met andere "Yachties", bijvoorbeeld hem kostbare spullen laten bestellen maar nooit meer terug komen, maar nu weet hij met wie hij zaken doet en nu kan alles, zo krijgt 
Jack alvast een tas vol redelijk kostbare filters mee en de rekening komt wel nadat alles klaar is. Nadat Jack de kop van de generator heeft afgeleverd gaan we weer anker op en varen weer een stukje terug, we hadden de heenweg een op het oog leuk baaitje gezien, Grande Anse d'Arlet, eenmaal daar aangekomen blijkt dat we dat goed hadden gezien, een baaitje zoals je je het voorstelt in je fantasie, een smal wit strandje met wat kleine barretjes, palmbomen als parasols, helemaal top! Ook hier laten de fransen zien dat ze een echte zeilnatie zijn, er ligt hier een nagelnieuwe lange steiger waar we met de dingy af kunnen meren en er staan afvalbakken voor ons huisvuil en niemand die zeurt om geld of wat dan ook, heerlijk!
De volgende dag gaan we na Sophie haar middag dutje naar het strand, Trix gaat helemaal uit haar kanarie want er liggen stenen op het strand en laat ze nou helemaal gek zijn van strand én stenen! We zakken neer bij een leuk tentje en starten met de eerste cocktail van de menukaart, een Cuba Libre, niet normaal hoe sterk ze die maken, er kan nog net een slokje cola in, de rest is rum! De volgende wordt een Pina Colada, we genieten! 
Ondertussen ontdekken twee franse kindjes Anna Sophie, ze moet eerst niets van ze hebben, maar de oudste, een meisje van 5 jaar weet haar te overtuigen dat ze goed voor haar zal zorgen, 'n geboren moeder! Anna Sophie begint de lol van het spelen met de kindjes in te zien en ze geniet met volle teugen, heerlijk om te zien hoe ze het uitgilt van plezier, ik word er emotioneel van......of zou dat door de alcohol komen die ik ondertussen genuttigd heb?
Ondertussen valt de avond en gokken we het erop dat Anna Sophie zo goed in haar hum blijft zodat we hier een hapje kunnen eten. Ondertussen vertrekken de kindjes maar schuift er een nieuw stel naast ons neer met een zoontje, Mattheo van 2,5 jaar, en ook dat gaat goed met Sophie, als ons eten komt, een door Jack uit de bak gevangen kreeft, heeft Anna Sophie blijkbaar weer eens geen trek te hebben ( 'n nieuwe trend sinds een week of 2), maar als het eten bij de buren komt veroverd ze een plek op de schoot van Sabrina, de moeder van het jongetje Mattheo en hapt daar lekker mee! 
We voelen ons opgelaten, maar ze vinden het helemaal leuk, na het eten nodigen we ze uit om plaats te nemen bij ons aan tafel, nog meer flessen wijn gaan open en er wordt met handen en voeten gepraat, daar zij nauwelijks engels spreken en ons Frans een onvoldoende scoort.
Volgens Reno wordt hier bij de koffie wordt Rum Vieux gedronken, wij dachten dat hij Drumbuï zei, maar het blijkt dus een listig zoetig rummetje te zijn, van ruim 40% wat puur wordt gedronken. Als we afscheid nemen nodigen we ze uit voor het weekend bij ons aan boord, ze nemen de uitnodiging graag aan, dan lopen we terug naar de steiger waar de dingy ligt, maar wat is dat...Jack kan amper lopen! Hij is zo dronken als een .... krekel, uiteraard direct stront vervelend en zo eigenwijs als wat, ik snap er niets van, want voor mijn gevoel ben ik zo nuchter als wat! Maar ik ben de laatste 2 uur steeds aan de wandel gegaan met de kleine Mattheo en Anna Sophie, zo af en toe nipte ik aan mijn glas terwijl Jack er een paar achter over sloeg. Over de verdere details van Jack zijn dronkenschap zal ik maar niet uitweiden!
Zaterdag 29 Januari 2010
Helaas voor Jack maar we moeten vroeg op, we liggen in de baai van Anse d'Arlet en moeten weer terug naar de baai van La Marin, zo'n 12 mijl varen, we moeten daar de boodschappen doen en om 1400 uur komen Reno, Sabrina en Mattheo, Aangezien de boot niet echt klaar is voor het ontvangen van bezoek ben ik al vroeg mijn bed uit en begin aan een grote schoonmaak, rond 10 uur varen we de baai uit en zetten koers naar Le Marin, ik voel me een beetje zoals Jack zich zou moeten voelen, ik ben zo brak als wat, en uitgerekend nu krijgen we bezoek! Aangekomen in Le Marin vinden tussen al de boten en mooie plek en gooien het anker uit, zodra we er zeker van zijn dat het anker houdt gaan we met de dingy naar de supermarkt, 
we halen weer grote flessen water, limonade, wijn et alles wat zwaar is en lang houdbaar kopen we, want wat ik al eerder schreef, de kans op zo'n perfecte locatie van zo'n grote supermarkt krijgen we misschien niet meer! Als we alles aan boord hebben is het voor Jack alweer tijd om de gasten op te halen. Zodra iedereen aan boord is gaan we anker op en varen naar een baai met een fraai strand, Mattheo vindt het prachtig "c'est une Superbe Bateau, plus grande! Superbe Superbe!!!" roept hij telkens (of in die trant, maar dit kan ik ervan verstaan!) We komen de beroemde zeilboten tegen van Martinique, de Yole, zeer bijzondere lange houten schepen met in verhouding een veel te groot zeil, om het schip niet om te laten slaan hebben ze 12 man bemanning en met behulp van palen die ze aan de binnen kant tegen de zijwant van de romp steken en daarop gaan staan houden ze de boot in balans, een briljant gezicht
Aangekomen op het nieuwe plekje gaan we lekker zwemmen, althans wij vinden het heerlijk, zij vinden het koud! het is máár 26 graden! in de nazomer is het 32 graden, veel lekkerder vindt Reno! We verklaren ze stantepe voor gek! Helaas moeten we vanwege de wind binnen het vlees voor het diner bereiden, geen bbq dus.
Rond 2 uur in de nacht zeg ik toch echt mijn gasten welterusten, ik kan niet meer (doorgaans liggen wij rond 2130 uur in bed!) Sabrina vind het ook een goed idee en zoekt ook haar hut op, de mannen gaan nog even door....
Zondag 30 Januari 2010,
Ik word rond 9 uur wakker, er heerst een serene rust in de boot, wat ik niet verwacht had, want Mattheo is normaal volgens zeggen vroege vogel, stilletjes maak ik de boot aan kant en ik vind de fles Southern Comfort van 1 liter (gisteren nog vol) met nog een bodempje erin! De arme mannen zullen vandaag wederom met een kater wakker worden, dat kan niet anders. 
Om half 10 wordt de rest wakker, onze ontbijt tafel maakt indruk..."this is not a petit dejeuner..this is a supermarket!" Aldus Reno, verder de dag bestaat uit lekker relaxen en genieten van de zon, de zee, de hapjes en het gezelschap. 
Heel impulsief hebben we Reno en Sabrina vrijdag uitgenodigd, waarom? omdat het direct goed voelde, en ons gevoel was juist, het zijn zulke lieve en fijne mensen, onze uitnodiging was ook net wat ze even nodig hadden, ze hebben net een rotte periode afgesloten vanwege de recessie die hier ook erg voelbaar is, Sabrina is haar baan in de makelaardij kwijt geraakt en dat was een financiële klap die ze net goed te boven zijn gekomen en dit weekend voelt voor hun als een mini vakantie die ze net even nodig hadden! Helemaal fijn dat we ze uitgenodigd hebben, daar bovenop komt nog eens het nieuws dat Sabrina 2 maanden zwanger is, ik had een tas vol kleertjes klaar staan wat te klein is voor Anna Sophie, ik vraag of ze het wilt hebben, zelf is ze overtuigd dat ze nu een meisje krijgt, dat zou dan mooi uitkomen,mocht het niet het geval zijn dan kan het altijd nog naar Haïti opper ik.
Woensdag 3 Februari 2010,
Tijd om weer naar een andere baai te gaan, die zijn er hier in overvloede, na weer heerlijk te hebben gezeild laten we ons anker zakken bij weer een fantastisch mooi strandje, we zwemmen, we wandelen en genieten, 
Anna Sophie vindt het heerlijk om naast de boot te zwemmen maar vanaf het strand wil ze nog steeds het water niet in, we blijven het proberen maar forceren niets, het komt vanzelf, Trix daarentegen geniet et volle teugen, zon, strand en stenen zijn voor haar de ingrediënten voor een succes volle dag! Vandaag krijgen we het telefoontje van het bedrijf dat onze generator tracht te maken, komende vrijdag kunnen ze het opnieuw inbouwen. We bellen Reno en Sabrina op om nog een afspraak te maken zoals afgesproken zodra we wat wisten over de generator. Morgen haalt Reno ons op voor een diner bij hun thuis, we kijken er naar uit, maar eerst moet Jack de generator helemaal klaar maken om weer in elkaar te worden gezet, dat betekend alles goed schoonmaken en afdekken zodat er geen stofje of kruimeltje bij kan komen!
Vrijdag 5 Februari 2010,
Gisterenavond een heerlijke en super gezellige avond gehad bij Reno en Sabrina thuis, er waren nog twee vrienden van hun bij wat het nog gezelliger maakte, ze hebben een erg leuk huis in de bergen met een heerlijk terras/tuin, helemaal overdekt met struiken, Anna Sophie vond het helmaal geweldig, er was veel ruimte en ze mocht er overal lopen! 
En een heleboel speelgoed, wat nog wel eens strijd gaf met Mattheo, want ook hij is niet zo gewend het te moeten delen én er was een scooter...jaja een echte elektrische scooter waar Mattheo Anna Sophie uitnodigde voor een ritje voorop! Helaas voor mij werd ik met het uur brakker, er zat bij mij een griep dwars en tot overmaat van ramp was Sophie zo verschrikkelijk moe maar weigert nog steeds te slapen daar waar haar eigen bedje niet is, je had haar moeten zien, ze kon nog amper op haar beentjes staan, maar als ik haar op bed legde werd ze helemaal overstuur, kroop er weer uit en riep maar "lopen lopen lopen" Ook rustig op schoot zitten was er niet bij. 
Er zat voor ons uiteindelijk rond een uur of 10 niets anders op om terug te gaan naar de Modesty, want dit was voor niemand plezier.
Vandaag de dag dat Austin jarig is...en wij daar een dag te laat achterkomen!! Maar beter laat dan nooit! Gefeliciteerd Aus, we drinken een rummetje op jouw gezondheid en kunnen niet wachten om het samen met jou over te doen...nog 9 dagen!
We varen weer naar Case Pilote om de generator weer in elkaar te laten zetten, we hopen echt dat het probleem is verholpen.
Helaas, als de kop van de motor er weer op zit en er getracht wordt te starten blijkt hij niet voldoende compressie te krijgen, na onderzoek blijkt een cilinders (zuiger) het niet goed te doen, de afdichting van een van de cilinders is niet goed meer ( wat heerlijk dat ik de zeevaartschool gedaan heb en dat ik ook wéét waar het over gaat!) De kop moet er weer af en de motor moet gelift worden zodat de cilinders eruit kunnen, als het meezit hebben ze de spare-parts, als het tegen zit gaan er 4 werkdagen overheen voordat de parts op het eiland zijn en nu begint de tijd te dringen, want Manou en Austin zullen volgende week zondag op Sint Maarten aankomen voor hun bezoek aan ons.
Jack gaat direct aan de slag om de motor te takelen zodat hij morgen (gelukkig werken ze op zaterdag) de cilinders kan brengen om ze te laten onderzoeken.
Zaterdag 6 Februari 2010,
Mijn griep heeft officieel de aanval ingezet en ik kom er nu achter hoe lastig dat is met een klein meisje die aandacht wilt, in de ochtend is Jack met de motor bezig en moet ik haar bezig houden en vooral bij Jack weg houden (de generator staat midden in de salon e de vloer ligt open) Zodra ze in haar bed ligt voor haar middag slaapje,duik ik ook direct mijn bed in.
Jack gaat met de cilinders naar de werkplaats, na onderzoek blijkt dat één zuiger water heeft gekregen en de bovenste zuigerveer zit vast gekoekt, dit kunnen ze gelukkig repareren zodat ze die maandagochtend terug kunnen plaatsen.
Na het slaapje van Anna Sophie en mij gaan we aan wal, ik voel me na een overdosis citrosan weer aardig, het hoogtepunt lijk ik te hebben gehad van de griep. Er is vandaag in het dorp een feest
(soort pre-carnaval, volgende week breekt de carnaval echt los), gisteren vertelde een van de dorpsgenoten erover tegen Jack, op naar het feest dan maar, op het tijdstip dat wij er zijn,rond een uur of 5 is er echt niets te beleven, we lopen een rondje door het dorpje en hopen dat er wat ontwikkeling is op het plein, maar helaas er is nog niets, we gaan maar terug naar de boot want Sophie blijkt met het eten toch wel een meisje van de tijd te zijn.
Na het eten horen we dat het feest los barst, de lokale steelbands en de majorettes laten van zich horen en ik kan jullie zeggen dat deze majorettes net even een andere dans opvoeren dan de kuise versie in de dorpjes in Nederland! Helaas voel ik me weer brakker worden en Jack is ook aardig uitgeblust en we luisteren ernaar vanaf de boot, gelukkig gaat de band en het publiek het dorp door en ook langs het strand zodat we toch wat van het feest mee kunnen pikken!
Zondag 7 Februari 2010,
Helaas de griep is bij mij nu echt op het hoogtepunt (hoop ik). Ik kan geen daglicht verdragen, mijn hele hoofd knalt uit elkaar, gelukkig kan Jack zich volledig op Anna Sophie focussen, zodat ik mijn hoofd onder de lakens kan stoppen, ik geloof dat ik nog nooit zo’n hoofdpijn heb gehad als nu! Hopelijk steek ik Anna Sophie niet aan!!
Maandag 8 Februari 2010,
Ludovic stapt om 2030 uur balend van boord, hij is vandaag nog notabene jarig ook en zijn familie wacht op hem
Dinsdag 9 Februari 2010,
Maar wat nu!!!
De tijd dringt, Jack gaat 's morgens direct naar de werkplaats om met de eigenaar te overleggen wat de volgende stap zal worden. We hebben nog tot Donderdag tijd, het is 240NM varen naar Sint Maarten en moeten van 2 dagen varen uit gaan. Jack wil ook nieuwe cilinders voor de zekerheid bestellen, stel dat die toch niet goed zijn, de kop moet terug naar de fabriek en alles kost tijd, zo'n 3 dagen en die hebben we niet. Jack spreekt af met de eigenaar dat hij de spullen besteld en wij varen met Manou en Austin teug maar Martinique zodat wij daar Maandag 22 Februari weer in Case Pilote liggen en ze de nieuwe cilinders plaatsen en de kop checken en indien nodig wordt hij die dag gerepareerd, die ruimte wordt nu in de agenda's gecreëerd. Dit alles betekend wel voor Manou en Austin dat ze 2 maal 250NM moeten afleggen, ik baal enigszins van deze oplossing, maar het is de enige oplossing, ondertussen kunnen we de generator wel gebruiken, want hij draait wel (zei het niet zoals hij het zou moeten doen).
Vandaag staat in het teken van de boot weer aan kant maken want het is hier een vette bende, overal zijn vette vingerafdrukken etc. etc.
Woensdag 10 Februari 2010,
We varen we naar St Pierre, de oude hoofdstad van het eiland dat in 1902 is verrast door een vulkaan uitbarsting waarbij de 30.000 inwoners het leven lieten, de stad kwam de klap niet te boven en is zijn status als hoofdstad verloren, nu schijnt het een lief stadje te zijn, we varen daar naar toe voor wat boodschapjes en ontspanning.
De vulkaan ‘Le Morne Rouge bij St Pierre’
Morgen varen we naar Sint Maarten, een traject die we in een keer afleggen,ik hoop dat we er zaterdag bijtijds zijn om Martin en Marit te zien (zij wonen al 5 jaar op Sint Maarten en ik ben er nog nooit geweest!), want daar heb ik zo naar uit gekeken en Zondag zullen Manou en Austin ons vergezellen, kortom, ondanks de technische tegenslag is het leven gewoon mooi! We hebben fijne mensen om ons heen, de zon schijnt 90% van de tijd, de temperatuur zakt nooit onder de 25 graden, de omgeving is super, wat wil een mens nog meer!
woensdag 10 februari 2010
